เมื่อหลายปีก่อน หากใครได้ผ่านไปหน้าซอยเทคซัสเยาวราช บริเวณหน้าร้านทอง
จะมีชายนิรนามผู้มีจินตนาการอันลึกล้ำยากที่คนธรรมดาอย่างพวกเราจะเข้าใจเค้าได้
แต่มีคนที่สติดีรึปล่าวไม่รู้ ดันเกิดอยากเก็บภาพportrait ชายผู้นี้ เลยเดินเข้าไปในระยะที่เลนส์ 80-200 ทำงานได้อย่างหวังผล ห่างจากชายผู้นี้แค่ไม่กี่ก้าว
แต่เดี๋ยวก่อน แม่สอนไว้ว่า เราต้องมีมารยาทที่ดี ก่อนจะถ่ายรูปใครเราต้องขออนุญาตเขาก่อน แต่ไม่รู้จะคุยกับคุณพี่ท่านนี้อย่างไรดี เลยถือโอกาสใช้ภาษากายคุย
ตาก็จ้องตา หน้าก็เปื้อนยิ้ม พอเราทั้งคู่ได้สบสายตากันปิ๊งๆๆๆ เราก็รีบโค้งคำนับอย่างอ่อนน้อม พี่ท่านก็มองเราอย่าง งงๆ แต่คนแถวนั้นกลับหยุดมองไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวใดๆยกเว้นนายตำรวจที่เฝ้าร้านทองตะโกนออกมาเตือนว่าอย่าเข้าไปมันอันตราย
เราไม่สนใจ กลับยกมือขวาจับที่ปากของเราแล้วทำท่าฉีกยิ้มกว้างๆเพื่อให้คุณพี่ทำตาม ในที่สุดการสื่อสารครั้งนี้ได้ผล คุณพี่เค้าเข้าใจ เราคุยภาษาเดียวกันได้รู้เรื่องอย่างไม่น่าเชื่อ
นี่กระมังที่เค้าเรียกว่า จิตสื่อถึงกันได้ ไม่เชื่อก็ชมภาพดูแล้วจะเข้าใจว่าคุณพี่เค้ายิ้มอย่างเต็มใจจริงๆ
