คิดต่างอย่างป้าชู ตอน 146 นิทรรศการ วิจิตราภรณ์ EP.3
พญาครุฑ ของครูหน่อยนั้น วินาทีแรกที่ได้เห็น มีความรู้สึกถึงพลังอันแข็งกร้าว
ในความดุ นั้นกลับแฝงความอ่อนหวานที่เจืออยู่บนใบหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ
ด้วยลายเส้นบนใบหน้าที่อ่อนช้อยมากๆ อีกทั้งการปั้นใบหน้าที่ความดุดันมาพร้อมกับความอ่อนช้อย ถือเป็นการผสมผสานหยินและหยางเข้าด้วยกันอย่างลงตัวมาก นับเป็นอีกมุมนึงที่เราได้เห็นครุฑที่งดงามมากๆ ต่างจากครุฑที่เราพบเห็นกันทั่วไปจากตราราชการ
ความยากของการถ่ายคือ เศียรครุฑและเศียรพระพิฆเนศ อยู่ใกล้กันมากและยังอยู่ในระนาบเดียวกันอีก
การจะถ่ายให้เห็นแค่เศียรเดียวก็ไม่ใช่ว่าจะง่ายซะทีเดียว หากจะปั้นช็อตเนี่ยแหละ โหดมาก
ภาพที่ 2 ขอเน้นเงาของจอนหู โดยให้ส่วนใบหน้าของครุฑเบลอพร้อมใช้แสงสะท้อนออกมาให้เป็นโบเก้เป็นดวงๆ และยังทำให้พอเดาออกได้บ้างว่าเป็นส่วนหน้าแค่ครึ่งเดียวของพญาครุฑ ซึ่งเราต้องเน้น โครงสร้างจงอยปาก และดวงตาอันเบิกโพลงเป็นจุดขาย แม้จะเห็นไม่ชัดแต่ก็ถือว่าถ่ายทอดอารมณ์ความดุของพญาครุฑได้อย่างดี
ส่วนภาพอื่นๆ เน้นดวงตาและจงอยปากเป็นหลัก อาศัยเส้นโค้งเว้าลวดลายอันวิจิตร ก็ทำให้ได้ภาพสวยๆ ไม่ยาก
แทคติคส่วนตัวในการถ่ายงานเศียรโขน คือ อย่ารีบถ่าย จงนิ่ง ค่อยๆ ชมความงดงามของเศียรอย่างละเมียดไปช้าๆ ดำดิ่งอยู่ตรงนั้นเพื่อดื่มด่ำ
เชื่อว่าใครที่ค่อยๆ ทำแบบนี้ ก็จะเห็นความงดงามของแต่ละเศียรในแบบฉบับของผู้ที่ชมเอง หน้าที่ช่างภาพ คือ แค่กดชัตเตอร์เท่านั้น
และจงบันทึกภาพแห่งความทรงจำด้วยกระบวนการที่ไม่ทำลายงานศิลป์
ใช่แล้วครับการไม่เข้าไปแตะต้องเนี่ยแหละสำคัญมาก
จงเสพย์งานศิลป์อย่างมีสตินะครับพี่น้อง
