ตอนป้าชูไปเก็บภาพบรรยากาศการแข่งขัน กรีฑาเอเชี่ยนกรังปรีซ์ สนาม 2 ที่จ.ชลบุรี เมื่อหลายปีก่อน
ท่ามกลางแดดอันร้อนระอุ ในการแข่งขันกระโดดสูงหญิงมีนักกีฬานานาชาติร่วมลงชิงชัยกันอย่างคับคั่ง
ท้ายสุดน้องวนิดา บุญวรรณ กระโดดเบียดนักกีฬาจากจีนและชาติอื่นๆเข้าป้ายมาในอันดับที่สอง ด้วยสถิติความสูง1.83 ซม.
แพ้นักกีฬาจากอุซเบกิสถานไปแบบเฉียดฉิว
คว้าเหรียญเงินให้ทีมชาติไทยและถือเป็นเหรียญสูงสุดของการแข่งขันในวันนี้ที่ทีมไทยทำได้อีกด้วย
คุณสมบัติที่ช่างภาพต้องมีคือ หมั่นสังเกต และวิเคราะห์ให้ได้ว่าจะขายไอเดียอะไรในการถ่ายภาพ
ในวันนี้ ป้าชูได้เห็นว่าในระหว่างการแข่งในรอบชิงชนะเลิศนั้น
นักกีฬาทุกชาติลงแข่งขันด้วยความเครียดกันทุกคนรวมถึงน้องวนิดาก็เครียดและทำสมาธิในการแข่งขันอย่างใจจรดใจจ่อ
แต่สิ่งที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดคือ เสี้ยววินาทีที่ลำตัวน้องกำลังผ่านบาร์ หากผ่านแน่ๆ มักจะมีรอยยิ้ม ไปพร้อมๆ กับร่างกายที่กำลังผ่านความสูงในระดับนั้น
เมื่อเห็นจุดขายชัดเจน ก็เลือกเล็งจังหวะที่ต้องเห็นหน้าและริมฝีปากที่ชัด และไม่ลืมที่จะเอาแสงริมไลท์เข้ามาในภาพด้วย
แต่ที่แสบกว่าคือ ต้องใช้ f2.0 เพื่อรีดความดำดันของตัวช่างภาพให้ซัดออกมาให้เต็มข้อ คือ หลุดเป็นหลุด ใจต้องถึง เสี่ยงเป็นเสี่ยงกัน ถ้าได้คือ โดน
และแล้วน้องวนิดาก็กระโดดด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจแบบไทยๆ ได้ใจป้าชูไปเต็มๆ
