Skip to main content

คิดต่าง อย่างป้าชู ตอน 94

ภาพมุมสูง เป็นอีกมุมนึงที่ผู้คนมักจะไม่ค่อยใส่ใจกันเท่าไหร่นัก อันดับแรกมันไม่ใช่ว่าจะถ่ายออกมาแล้วสวยทุกรูปนะ แถมยังมีเรื่องระยะของเลนส์เข้ามาเป็นปัจจัยหลักที่จะทำให้มุมมองของภาพนั้นๆ เปลี่ยนแปลงได้ชนิดที่จากหน้ามือเป็นหลังมือได้เลยนะ 

ส่วนมากถ้าเอาที่สะดวก ก็มักจะใช้เลนส์มุมกว้างไว้ก่อน ข้อดี คือเก็บภาพได้ง่าย คนถ่ายไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ไกลจากตัวแบบมาก แค่ยืนบนเก้าอี้ ก็สามารถถ่ายได้สวยงามแล้ว แต่ในบางครั้ง เราก็อยากจะเล่นกับพื้น ที่นางแบบยืนอยู่มั่ง แค่ปีนเก้าอี้ไม่น่าจะพอ แหม ถ้าพูดมาแบบนี้ ใช้โดรนเลยมั้ยล่ะ อันนั้นน่ะดีมากเลยนะ แต่ก็ใช่ว่าจะใช้ได้ดีกันทุกคน

ภาพนี้ ป้าชู ต้องการให้น้องมอร์นิ่งซึ่งอยู่ในชุดเดรสยาววิ่งเท้าเปล่าบนสนามหญ้าเขียวขจี อีกมือถือรองเท้า หมุนตัวไปมาอย่างมีความสุข ถ้าไอเดียมาแบบนี้ แค่ปีนบันไดใช้เลนส์มุมกว้าง คงจะแทบไม่เห็นสีหน้ารอยยิ้มของน้องมอร์นิ่งแน่ๆ ที่สำคัญป้าชูอยากให้คนดูภาพรู้สึกว่า เปิดหน้าต่างจากชั้นบน แล้วมองลงมาเห็นน้องกำลังโบยบินบนผืนหญ้าอย่างมีความสุข ดังนั้นป้าชูจึงขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน เปิดหน้าต่างแล้วใช้เลนส์ระยะ 70-200 มม. ยิงกดลงมา โดยให้น้องมอร์นิ่งหมุนตัวจริงๆ 

สำคัญที่สุดคือเรื่องการวางเฟรม ป้าชูให้น้องอยู่ริมซ้ายของภาพเพื่อเปิดทางให้ชุดของเท้าซึ่งสว่างมากๆ ตัดกับเงาของตัวแบบพาดผ่านไปบนสนามหญ้า ซึ่งบนสนามนั้นแสงแดดค่อนข้างจัด ทำให้ จังหวะของแสงแดดแรงๆ แบบนี้สาดเข้าใบหน้าในจังหวะที่น้องกำลังหมุนตัวแบบที่เราต้องการพอดิบพอดี 

หากเราสักแต่ปล่อยให้นางแบบหมุนแล้วหมุนอีก นอกจากจะเหนื่อยแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้ภาพแบบที่หวังรึปล่าว การวางแผนล่วงหน้าแม้จะแค่ไม่ถึงนาที นั่นก็ช่วยให้เราถ่ายรูปแบบไม่มั่วได้แล้วล่ะ ฝึกกันต่อไปนะครับพี่น้อง