คิดต่าง อย่างป้าชู ตอน 31
รู้แต่ว่าถ้าแสงเข้าแบบนี้ ตกกระทบอันนี้ภาพจะออกมาเป็นแบบไหนอะไร
ยังไง คือตอนนั้นเห็นปุ๊บก็ขยับตัวปั๊บแล้วชัตเตอร์ก็ลั่นรัวอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่คนอื่นๆ ยังยืนงงกันอยู่
ที่ทำแบบนี้ไม่ได้จะมาโชว์เหนือใคร
แต่กำลังจะบอกน้องๆ ว่า เคยฝึกหนักแบบบ้าระห่ำจนร่างกายจดจำทุกอย่าง
แล้วประมวณผลออกมามากกว่าที่กล้องคิดกันรึปล่าว ป้าชูผ่านจุดนั้นมาแล้ว
และอยากจะบอกว่า วันนี้อายุ 50+แล้ว กลับฝึกหนักมากกว่าเมื่อสมัยที่ทำ
รายการครั้งแรกเมื่อสิบปีที่แล้วซะอีก
ความเก่งไม่ได้มาด้วยความบังเอิญมันมาเพราะการฝึกฝนที่หนักหนาสาหัส
เกินคนทั่วๆ ไปเค้าทำกัน อีกไม่นานป้าชูจะมาเล่าว่าการฝึกแสนโหดแต่ละวัน
ทำอะไรกันบ้าง กว่าจะถึงวันนี้เจอความโหดร้ายมาหนักแค่ไหน
ที่ผ่านมาป้าชูย้ำเสมอว่าภาพป้าชูต้องจบหลังกล้อง ป้าชูจะไม่ฝึกการแต่งภาพ
แต่จะฝึกทุกวิถีทางเพื่อให้ถ่ายภาพได้ดีขึ้นโดยไม่มีเกี่ยงว่ามันจะยากแค่ไหน
เอาเวลาไปฝึกสิ่งที่เราถนัดย่อมเห็นผลเร็วกว่าฝึกสิ่งที่ไม่ถนัด นั่นคือกฏธรรมชาติ
ส่วนกฏป้าชู เมื่อไหร่ที่หยุดเท่ากับเราตายไปแล้วนะครับพี่น้อง
รูปนี้ถ่ายด้วยฟิล์ม 120 หลังจากฝึกถ่ายขาวดำมาได้ปีกว่าๆ ในรูปคือน้องเจได
ครูคนแรกของป้าชู ลูกชายคนโตของป้าชูเองครับ
ปล. เมื่ออ่านจบ หากคิดว่าดีพอ รบกวนช่วยกันแชร์ เพื่อเป็นวิทยาทานให้เด็ก
รุ่นใหม่ได้เรียนรู้ และได้เดินตามรอยวิถีชีวิตช่างภาพน้ำดี เพื่อผันตัวเป็นผู้ให้
บ้างเพื่อสังคมถ่ายภาพที่ดีในอนาคตกันต่อไป ขอบคุณครับ
