คิดต่าง อย่างป้าชู ตอน 30
............
จากนั้นก็เริ่มฝึกถ่ายผู้คนตามท้องถนน โดยใช้หลักการเดิม ให้มีตัวอาคาร
หรือผนัง ฟ้า หรือหน้าต่างหรือกำแพงสีอ่อนๆ เพิ่มคนเข้ามาเป็นตัวเชื่อม
ให้เฟรมภาพดูดีขึ้น ในช่วงนั้นไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าภาพเล่าเรื่องเป็นยังไง
รู้แต่ว่า จะทำให้มันได้ดี ทีละอย่าง แล้วก็ฝึกถ่ายแบบเดิมซ้ำๆ ไปอีกหลาย
เดือน จำได้ว่ายุคนั้นภาพทุกภาพไว้ทุกข์หมดเลย
จากการฝึกทำซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกๆ วันแบบไม่มีวันหยุด กล้องจะอยู่
ข้างตัวเสมอ ทำเหมือนคนบ้า ช่วงนั้นมีแต่คนหาว่าบ้า ก็ยอมรับนะว่าบ้าจริงๆ
คือ ถ้าลงมือทำแล้วยังไม่ได้ก็จะไม่หยุด เมื่อได้แล้วก็ต้องก้าวข้ามความยาก
ต่อไปโดยไม่หยุด ถือคติว่าน้ำนิ่งคือน้ำเน่า ถ้าเรานิ่งเราก็เน่า
สุดท้ายปีกว่าๆ ของการฝึกฝน ทำให้มองอะไรก็จินตนาการเป็นขาวดำได้ทันที
รู้มั้ยการที่ฝึกฝนซ้ำๆ จนชำนาญมันทำให้เราเรียนรู้เรื่องแสงและเงาได้โดย
บังเอิญไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันไปได้มาตอนไหน
รู้แต่ว่าไปไหนมาไหน ก็มีแต่คนบอกว่าป้าชูอ่านแสงขาด เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร......
(โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป)
ปล. เมื่ออ่านจบ หากคิดว่าดีพอ รบกวนช่วยกันแชร์ เพื่อเป็นวิทยาทานให้เด็ก
รุ่นใหม่ได้เรียนรู้ และได้เดินตามรอยวิถีชีวิตช่างภาพน้ำดี เพื่อผันตัวเป็นผู้ให้
บ้างเพื่อสังคมถ่ายภาพที่ดีในอนาคตกันต่อไป ขอบคุณครับ
