คิดต่าง อย่างป้าชู ตอน 17

การสื่อสารระหว่างช่างภาพกับตัวแบบ เป็นเรื่องละเอียดอ่อนอย่างมาก

หากช่างภาพพูดคุยกับตัวแบบแล้วต่างฝ่ายต่างไม่เข้าใจกัน โอกาสได้

ภาพดีๆนั้นยากมากๆ

แค่พูดภาษาเดียวกันหลายครั้งยังเข้าใจกันไปคนละทาง ลองนึกดูว่า

ถ้าต้องใช้ภาษาคนละภาษาล่ะ ปวดหัวเวียนเฮดกันพอดี กว่าจะคุยรู้เรื่อง

บางทีก็ต้องใช้ภาษามือเข้าช่วย เล่นเอาปวดตับตลับเมตรกันเลยทีเดียว

แล้วถ้าตัวแบบไม่ใช่คนล่ะ จะยิ่งยากขนาดไหน

ในช่วงเย็น ในขณะที่ป้าชูเดินเล่นในเมืองทิมพู มีผู้คนเดินกันเต็มถนน

ป้าชูได้ยินเสียงสุนัขเห่ามาจากบนตึกขวาทางมือ

ไม่รู้ว่าเค้าเห่าไล่หรือเห่าเรียก

รู้แต่ว่าป้าชูหยุดแล้วหันไปตะโกนคุยกับสุนัขตัวนั้น

ด้วยความลืมตัวว่าอยู่ที่นี่มาเป็นสิบวัน ไม่ได้ใช้ภาษาไทยเลย

ใช้แต่ภาษาอังกฤษเลย ป้าชูเลยเผลอตัวบอกสุนัขตัวนี้ว่า

"Hey! look at me and smile.yeh good job, smile

again yeh yeh"

สุนัขก็หยุดเห่าแล้วโพสท์ท่าอย่างที่ท่านเห็นนี่แหละครับ

ไม่น่าเชื่อว่า ภาษาอังกฤษของป้าชูใช้ได้ดีขนาดสุนัขต่างชาติ

ยังรู้เรื่องเลย

อย่างนี้คงต้องเรียกว่า "สุดติ่งกระดิ่งหมา" แล้วมั้งเนี่ย