ย้อนกลับไปเมื่อปลายปี พ.ศ. 2549 ป้าชูตัดสินใจซื้อกล้องดิจิตอลตัวแรก
ในชีวิตเพื่อบันทึกภาพลูกชายจอมซน เจไดตั้งแต่วันแรกที่เจไดเข้าโรงเรียน
นิคอนคอมแพคราคาสองหมื่นกว่าบาทอยู่ในมือ
ตอนนั้นรู้อย่างเดียวว่าถ้าใช้แฟลชเดี๋ยวลูกจะแสบตา เลยปิดแฟลช
พอกดชัตเตอร์มันจะไม่ทำงานทันที มันจะคิดนิดนึงแล้วชัตเตอร์ถึงค่อยทำงาน
ภาพที่ได้ก็จะไม่มีเจไดอยู่ในเฟรมเลย
พอจังหวะที่เจไดอยู่นิ่งๆ ภาพก็ไม่ชัดมือมันสั่นนิดนึงภาพก็เบลอแล้ว
ป้าชูก็ไปที่ร้านทันที เค้าบอกว่า ควรเปลี่ยนเป็นกล้องใหญ่ ด้วยความ
อยากได้เป็นทุนเดิม ก็ซื้อเพิ่ม
ตอนนั้นก็ได้ นิคอน D70s พร้อมเลนส์ 70-300 มม.
ถึงบ้านปุ๊บ ก็ชวนเจไดไปขี่จักรยานเล่นที่สวนสาธารณะ ตอนนั้นเปิด
เป็นระบบออโต้ล้วนๆ จำได้ว่าแสงอุ่นๆ สบายๆ ใกล้ห้าโมงเย็น
ใช้ระยะ 300 มม. ซูมแล้วก็เก็บภาพอย่างเมามัน
เช้าอีกวันก็ทำตัวเป็นผู้ปกครองที่ดี แอบเก็บภาพเจไดตอนเข้าแถว
แต่คราวนี้กลับถ่ายได้ไม่เหมือนเมื่อวาน
เมื่อแสงน้อยกว่าภาพที่ได้กลับไม่ชัด หลุดเฟรมเยอะมาก
เนื่องจากเวลาเด็กไม่อยู่นิ่ง เราก็เก็บภาพลำบากมากขึ้น
เย็นก็ไปที่ร้านเดิมอีกที เค้าบอกว่า
"กล้องเรารุ่นเล็ก ความเร็วชัตเตอร์ช้าเกินไป ควรเปลี่ยน"
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
